30 czerwca – 100. rocznica urodzin Mirona Białoszewskiego

Data publikacji: 30 czerwca 2022

Był po­etą, dra­ma­tur­giem i pro­za­ikiem, przez całe ży­cie zwią­za­nym z War­sza­wą. Jego do­ro­bek pi­sar­ski na­le­ży do waż­ne­go nur­tu roz­wo­ju li­te­ra­tu­ry no­wo­cze­snej, świad­czy o po­szu­ki­wa­niu no­wej kon­cep­cji ję­zy­ka i dzie­ła li­te­rac­kie­go, a wraz z tym od­mien­ne­go wo­bec kon­wen­cjo­nal­ne­go status quo miej­sca po­ety i po­ezji w świe­cie.

Wbrew po­zo­rom, Bia­ło­szew­ski z apro­ba­tą od­no­sił się do tra­dy­cji i wzru­sze­nia w po­ezji, sta­rał się przy tym chro­nić swą sztu­kę przed na­rzu­ca­ny­mi, po­nadin­dy­wi­du­al­ny­mi, nor­ma­mi (ka­non li­te­rac­ki, pro­gra­my, szko­ły itp.). Kon­se­kwent­nie sku­piał się na co­dzien­nej, „zwy­czaj­nej" eg­zy­sten­cji, na ży­ciu ta­kim, ja­kie się mu ja­wi­ło i ja­kie prze­ży­wał. Ob­ser­wa­cja świa­ta i uni­kal­ne eks­pe­ry­men­ty ję­zy­ko­we Mi­ro­na Bia­ło­szew­skie­go wy­ra­ża­ją dra­mat roz­dar­cia czło­wie­ka mię­dzy ra­dy­kal­nym, de­struk­tyw­nym i alie­nu­ją­cym in­dy­wi­du­ali­zmem, a po­czu­ciem dez­in­te­gra­cji, za­ni­ku toż­sa­mo­ści i au­to­no­micz­ne­go „ja". Fa­scy­no­wa­ła go li­te­ra­tu­ra sta­ro­pol­ska i ro­man­tyzm Wiesz­czów, do­sko­na­le znał taj­ni­ki tra­dy­cyj­nej wer­sy­fi­ka­cji, z mi­strzo­stwem po­słu­gi­wał się kon­cep­cją ak­tor­skiej i ry­tu­al­nej jed­no­cze­śnie in­ter­pre­ta­cji po­ezji.
źródło: https://poezja.org/wz/Bia%C5%82oszewski_Miron/


KLIKNIJ OBRAZEK

 

Oprac. Anna Stefaniak